zaniepokoić - Wielki słownik języka polskiego PAN

wywołać u kogoś niepokój - stan psychiczny

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

fakt, hałas, projekt, sposób, stan, wygląd zaniepokoił kogoś; informacja, przyszłość, rozmowa, sprawa, sytuacja zaniepokoiła kogoś; milczenie zaniepokoiło kogoś; słowa, skutki, wydarzenia, zapisy zaniepokoiły kogoś
zaniepokoić czytelników, komisję, konsumentów, mieszkańców, policjantów, posłów, sąsiadów
głęboko, lekko, mocno, ogromnie, poważnie, szczególnie, szczerze, wyraźnie zaniepokoić
bardzo zaniepokoić

	Policjantów zaniepokoił dźwięk rozbijanej szyby. Szybko udali się do sklepu przy ul. Podzwierzyniec, skąd dochodziły odgłosy. źródło: NKJP: (EWAF), Dziennik Polski, 2003-04-01
	Sąsiadów zaniepokoiła dłuższa nieobecność staruszki (ostatni raz widzieli ją w połowie listopada) oraz stale uchylone okno. źródło: NKJP: (WCH): Tajemnicza śmierć, Dziennik Polski, 1999-11-24
	Doniesienie w sprawie kradzieży złożył pracownik Biblioteki Jagiellońskiej, którego zaniepokoiło to, iż student wypożyczał cenne książki, ale ich nie oddawał; zwracał jedynie pozycje mające mniejszą wartość. źródło: NKJP: (STRZ): Nie napisał rozdziału, Dziennik Polski , 2002-09-04
	Ona poszła sama do domu, oni jeszcze zostali. Niedługo. Godzinę później siostra i brat 23-latki wrócili z festynu. Zdziwiło ich, a nawet zaniepokoiło, że jeszcze jej nie ma. źródło: NKJP: Sylwia Bławat: Nagrody za morderców, Echo Dnia, 2004-11-12
	Turystów bardzo zaniepokoił stan czystości wody. Choć służby parku uspokajały, że nie dzieje się nic złego, jednak śnięte ryby po odłowieniu przekazano w ręce biegłych ichtiologów - laborantów. źródło: NKJP: Śmiercionośna „dobroć” turystów, Dziennik Polski , 2002-10-04

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zaniepokoiłem +(e)m zaniepokoił	zaniepokoiłam +(e)m zaniepokoiła	zaniepokoiłom +(e)m zaniepokoiło	zaniepokoiliśmy +(e)śmy zaniepokoili	zaniepokoiłyśmy +(e)śmy zaniepokoiły
2 os.	zaniepokoiłeś +(e)ś zaniepokoił	zaniepokoiłaś +(e)ś zaniepokoiła	zaniepokoiłoś +(e)ś zaniepokoiło	zaniepokoiliście +(e)ście zaniepokoili	zaniepokoiłyście +(e)ście zaniepokoiły
3 os.	zaniepokoił	zaniepokoiła	zaniepokoiło	zaniepokoili	zaniepokoiły

bezosobnik: zaniepokojono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zaniepokójmy
2 os.	zaniepokój	zaniepokójcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zaniepokoiłbym bym zaniepokoił	zaniepokoiłabym bym zaniepokoiła	zaniepokoiłobym bym zaniepokoiło	zaniepokoilibyśmy byśmy zaniepokoili	zaniepokoiłybyśmy byśmy zaniepokoiły
2 os.	zaniepokoiłbyś byś zaniepokoił	zaniepokoiłabyś byś zaniepokoiła	zaniepokoiłobyś byś zaniepokoiło	zaniepokoilibyście byście zaniepokoili	zaniepokoiłybyście byście zaniepokoiły
3 os.	zaniepokoiłby by zaniepokoił	zaniepokoiłaby by zaniepokoiła	zaniepokoiłoby by zaniepokoiło	zaniepokoiliby by zaniepokoili	zaniepokoiłyby by zaniepokoiły

bezosobnik: zaniepokojono by

bezokolicznik: zaniepokoić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zaniepokoiwszy

gerundium: zaniepokojenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zaniepokojony

	+	zaniepokoić	+	KOGO
(to), że ZDANIE	+	zaniepokoić	+	KOGO

Zob. pokój