Więcej ci powiem - ucałowałem go nawet z dubeltówki i kiedy, zmieszany, myślał, że to już wszystko - wsunąłem mu do kieszeni stówę. „Na kwiaty dla żony” - powiedziałem odruchowo.
źródło: NKJP: Zdzisław Szczepaniak: Dziewczyna z Trogiru i inne opowiadania, 2005
Ucieszył się na nasz widok, jak gdyby nigdy nic. Ucałował mamę z dubeltówki. Krzyknął na żonę, żeby dawała jeść. Ustawiał krzesła, przestawiał stół.
źródło: NKJP: Ewa Berberyusz: Moja teczka, 2006
Zaproponował mi to na bankiecie po zdjęciach do jakiegoś filmu. Zamówił brandy, objął mnie, padł na kolana, więc ja też na kolana. Wypiliśmy, ucałował mnie z dubeltówki.
źródło: NKJP: Katarzyna Janowska: Pół prorok, pół błazen, Polityka, 2002-09-21
- Co tam przemówienie... Romek wrócił, głupie słowa. Romek, powiedzże co! - sołtys Gręda ucałował go z dubeltówki.
źródło: NKJP: Piotr Rowicki: Przed górami, przed lasami, 2005
„Talent” – podsumował profesor. Będąc świadkiem, jak po zakończeniu koncertu podszedł do swego młodszego kolegi po fachu, by wycałować go z dubeltówki – wierzę, iż zacytowana wyżej opinia nie była przejawem kurtuazji.
źródło: NKJP: Antoni Kawczyński: Sympatyczny dialog wiolonczeli z fortepianem, Mazowieckie To i Owo, 2008-03-24