kurator - Wielki słownik języka polskiego PAN

4.

praw. osoba wyznaczona przez sąd, której zadaniem jest opieka nad jakiegoś rodzaju majątkiem

Jeżeli wyrazu kurator używamy w odniesieniu do kobiety, we wszystkich kontekstach może występować forma równa M. lp., a wyraz może przyłączać formy żeńskie czasownika i przymiotnika, np. kurator poinformowała, spotkanie z nową kurator, Marią Kowalską. Może też zostać zachowana odmiana i składnia charakterystyczna dla rzeczowników rodzaju męskoosobowego, np.: spotkanie z nowym kuratorem, Moniką Kowalską.

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Prawo i łamanie prawa

regulacje prawne

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Finanse

własność

Połączenia

kurator spadku
kurator dla banku; dla nieruchomości; dla spółki; kurator z urzędu
kurator nadzoruje coś

Cytaty

Sprawa może trafić do sądu, który ewentualnie ustanowi kuratora dla nieruchomości przy ul. Kościuszki 7.

źródło: NKJP: Anna Sychta: Co dalej z wypaloną ruderą, Dziennik Bałtycki, 2007-11-23

Omawiane przepisy określają precyzyjnie zakres uprawnień kuratora nadzorującego wykonywanie programu naprawczego banku.

źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 19.02.2004

Obserwując postępowanie kuratora spadku, odnosi się nieodparte wrażenie, że zachowuje się on, jakby był właścicielem nieruchomości.

źródło: NKJP: Rzetelność kuratora (2), Dziennik Polski, 2002-03-23

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	kurator	kuratorzy	ndepr
M.	kurator	kuratory	depr
D.	kuratora	kuratorów
C.	kuratorowi	kuratorom
B.	kuratora	kuratorów
N.	kuratorem	kuratorami
Ms.	kuratorze	kuratorach
W.	kuratorze	kuratorzy	ndepr
W.	kuratorze	kuratory	depr

Składnia

	+	kurator	+	CZEGO
	+	kurator	+	dla CZEGO

Pochodzenie

łac. cūrātor 'opiekun (prawny)'