na wpół _, na wpół _
-
obiekt, o którym mowa, ma w połowie jedną z cech nazwanych przez mówiącego, a w połowie drugą z tych cech, tak że trudno powiedzieć, która z nich mu przysługuje
-
wykładnik dodawania
-
(quasi)synonimy: ni _, ni _
ni to _, ni to _
-
Trwała w dziwnym stanie, na wpół omdlenia, na wpół snu, jednocześnie kontrolując sytuację.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy. Czyściec, 1992
Heinrichowi napłynęły do oczu łzy, więc oparł głowę na ramieniu Stelli i tak szli, na wpół przysypiając, na wpół śmiejąc się [...].
źródło: NKJP: Stefan Chwin: Hanemann, 1995
Kobieta uciekała z przestrachem, a na wpół zrozpaczony, na wpół zdumiony facet długo wiercił się w łóżku.
źródło: NKJP: Mariusz Sieniewicz: Czwarte niebo, 2003
Wystarczyło mi rzucić hasło, a już Piotruś i Pawełek prężyli się przede mną i wykrzykiwali na wpół po rosyjsku, na wpół po polsku:
- Rady staratsia, wasze Sokole Pióro!źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Gdy owoc dojrzewa, 1958
- Bóg jest - powiedział jeszcze raz, na wpół do mnie, na wpół do siebie.
źródło: NKJP: Jacek Bocheński: Tabu, 1965
-
część mowy: spójnik
-
na wpół _, na wpół _
w obu pozycjach człony funkcjonalnie jednorodneszyk: zewnętrzny: stała antepozycja względem wprowadzanej frazy
wewnętrzny: stały