no nic

no

  • mówiący sądzi, że to, co można było o czymś powiedzieć, zostało powiedziane i nie chce już o tym mówić
  • wykładnik zapowiedzi zamknięcia wypowiedzi

  • - Słyszałem, żeście się już poznali i zrobiłeś dobre wrażenie. Spodobałeś jej się. Kubula wie o wszystkim. No nic, zajrzę teraz do Anny.

    źródło: NKJP: Janusz Głowacki: Rose Café i inne opowieści, 1997

    Można te luki zasłonić. Blachą czy skórą. Jest taki kawałek. Zasłania dwie luki i deskę. Ale niedobrze siedzieć. Przesuwam skórę. Teraz dobrze siedzieć, ale dziura. No nic. Zajechał chyba pociąg.

    źródło: NKJP: Miron Białoszewski: Dokładane treści, Gazeta Wyborcza, 1997-09-20

    - Nie widzi pan? - mówi lekarz i zasępia się wyraźnie. - Szkoda. A myślałem, że chociaż pan... No nic, to o czym my... - i znów: mrugnięcie, kiwnięcie głową, i rozmowa toczy się dalej.

    źródło: NKJP: Jacek Głębski: Kuracja, 1998

    Cholera... Myślałem, że to szpilka... No nic, spróbujemy. A ty zobacz, czy nie ma czegoś lepszego w torbach.

    źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej, 2004

  • część mowy: komentarz metatekstowy

    podklasa: dopowiedzenie

  • /no nic/
    ograniczenia zakresu użycia:
    nie: po Zd. pyt., rozk., optat.
    szyk: wewnętrzny: stały
    zewnętrzny: stały: postpozycja względem obligatoryjnego kontekstu; antepozycja względem nieobligatoryjnego kontekstu stanowiącego uzasadnienie zakończenia rozmowy na ten temat
Data ostatniej modyfikacji: 17.04.2015